Aleksander Wielki i jego następcy
332 - 310

Nazwa Macedończycy jest czasami stosowana w odniesieniu do dynastii Argeadów, w odróżnieniu do następującej po niej dynastii Lagidów (Ptolemeuszy), choć obie pochodzą z Macedonii. W skład tej XXXI (XXXII) dynastii wchodzi trzech władców. Pierwszym był Aleksander III Macedoński (Aleksander Wielki), którego Egipcjanie  uznali za swego legalnego władcę, syna boga Ammona. To boskie pochodzenie zostało automatycznie przypisywane jego następcom, przyrodniemu bratu, Filipowi Arridajosowi i pośmiertnemu synowi Aleksandra Wielkiego, Aleksandrowi Ajgosowi. Byli oni władcami jedynie nominalnie. Faraon Aleksander (I) spędził w Egipcie niecałe sześć miesięcy. Faraon Filip i Faraon Aleksander (II) nigdy nie odwiedzili Egiptu; byli oni jedynie marionetkami zwisającymi pomiędzy Azją i Europą, zakładnikami w rękach diadochów (następców) przez których zostali szybko wyeliminowani. Filip, upośledzony umysłowo młodzieniec i Aleksander Ajgos, mały chłopiec, przedstawiani byli na murach egipskich świątyń jako dorośli, męscy faraonowie składający ofiary bogom. 
Transkrypcja królewskiej tytulatury będzie poprawnie widziana po pobraniu i zainstalowaniu czcionki glyphtrl.ttf .

Ur. w 356 p.n.e. syn Filipa II Macedońskiego i Olimpias, córki władcy Molossów. Zdobywca całego wschodniego świata, od południowej Italii po Indie. Po gwałtownej śmierci Filipa w 336 p.n.e. objął władzę w Macedonii. Uzyskał pełnię władzy od miast-państw greckich, stłumił bunt Teb beockich i stanął na czele Związku Korynckiego. Rozpoczął kampanię przeciwko Persji wygrywając bitwę pod Granikos (Azja Mniejsza) w 334 p.n.e. W 333 p.n.e. pokonał pod Issos w  Syrii oddziały Dariusza III. Następnie pobił Fenicję, zajął Tyr i Gazę. W 332 p.n.e. wkroczył Aleksander na ziemię egipską i zajął kraj bez walki, poddany przez satrapę Mazakesa. Po złożeniu ofiar i odbyciu igrzysk w Memfis został koronowany na króla Egiptu. Następnie założył Aleksandrię i odwiedził Oazę Siwa i wyrocznię libijskiego Ammona, który potwierdził prawo Aleksandra do nazywania się synem Amona i faraonem Egiptu. Przyjął pełną tytulaturę królewską.
W 331 p.n.e. pod Gaugamelą pokonał Dariusza III w decydującej bitwie o Azję, następnie wkroczył do Babilonu, Suzy, Persepolis, Ekbatany. W 329 podbił Baktrię i Sogdianę (Uzbekistan). W 327 p.n.e. poślubił Roksanę, córkę perskiego księcia. Przekroczył Indus i pokonał nad Hydaspesem radżę indyjskiego Porosa. Podzielona na dwie części armia powróciła do Persji w 326 p.n.e.
Aleksander umarł 13 czerwca 323 p.n.e. w Babilonie mając zaledwie 33 lata. Jego zwłoki transportowane do Macedonii zatrzymane zostały przez Ptolemeusza i przewiezione do Aleksandrii. Przypuszczalnie tam też zostały pochowane. Grobu Aleksandra do dziś nie udało się odnaleźć.

Nieprawy, niedorozwinięty syn Filipa II Macedońskiego, przyrodni brat Aleksandra Wielkiego, mąż Eurydyke. W jego imieniu władzę sprawowali Antypater, Perdykkas i Krateros. Jesienią 317 p.n.e. został zamordowany z polecenia babki, królowej Olimpias. W czasach Arridajosa wybudowano sanktuarium na barkę w świątyni Amona w Karnaku, również hypostyl świątyni Thota w Hermopolis.

Syn Aleksandra Wielkiego i Roksany. Choć przyjęło się określać końcową datę panowania Aleksandra Ajgosa na rok rozpoczynający panowanie Ptolemeusza I, to jednak faktycznie został on, wraz z małżonką Roksaną, uwięziony przez Kassandrosa w 316 p.n.e., a następnie stracony w 310 p.n.e.