XXV dynastia 740 - 656
( dynastia kuszycka - Napata, Teby Tanis )

Wiedza o wydarzeniach w Nubii okresu pomiędzy Nowym Państwem a początkiem VIII w p.n.e. jest znikoma. Jednak przypuszczenia, że Dolna Nubia w tym okresie uległa wyludnieniu, są najprawdopodobniej przesadzone, choć przypuszczalnie populacja w Nubii była, być może, niższa niż w jej najlepszych czasach i ludność migrowała z przyczyn ekonomicznych w kierunku południowym. Sporadyczne doniesienia wicekrólów Kusz w czasach XXI-XXIII dynastii stwarzają pozory utrzymywania silnej władzy, oraz elementy królewskiej tytulatury i oficjalne tytuły zamieszczane na inskrypcjach świątynnych w Egipcie są oznakami agresywnej polityki dążącej do odzyskania Górnej Nubii, jednak  - bez trwałego efektu. W połowie VIII w p.n.e. władcy Napaty, centrum kultu Amona w Nubii, stali się suwerenami z pretensjami do egipskiego tronu. Coraz większego znaczenia nabiera urząd Boskiej Czcicielki Amona, a zasiadające na tronie tebańskim córki i siostry królów sprawują władzę równą królewskiej.
Transkrypcja królewskiej tytulatury będzie poprawnie widziana po pobraniu i zainstalowaniu czcionki glyphtrl.ttf.

Władca Napaty, brat Kaszty. Twórca dynastii kuszyckiej, wzmiankowany na steli Taharki z Kawa jako Książę, syn Re. Ze związku Alary i Kasaki narodziła się Tabira, żona Piji (Pianchi).

Władca Napaty, ojciec Pianchi, Abary, Peksater, Amenardis i, przypuszczalnie, Szabaki. Udało mu się uczynić jedną ze swych córek, Amenardis, Boską Czcicielką Amona w Tebach. Opanowanie całej Nubii poświadczyć może stela w świątyni Chnuma na Elefantynie. Po zakończonej ekspansji nosił tytuł Król Górnego i Dolnego Egiptu, Syn Re, Pan Obydwu Krajów. Miejsce pochówku - piramida w el-Kurru.

Król Napaty, syn i następca Kaszty. Zawładnął Górnym Egiptem dając początek XXV dynastii egipskiej, zwanej kuszycką lub napatańską. Po wyprawie Tefnachta rozbił flotę króla egipskiego i zdobył Hermopolis, pokonując Nimlota, sprzymierzeńca Tefnachta. W skład koalicji północnej sprzymierzonej przeciwko królowi kuszyckiemu wchodzili poza Tefnachtem i Nimlotem z Hermopolis, książęta Ororkon IV, Iuput II i Szeszonk V. Przyjął trybut od wszystkich książąt Delty pokonując garnizony głównych miast, w tym Memfis. Po odbyciu uroczystości religijnych w świątyniach memfickiego Ptaha i heliopolitańskiego Atuma, powrócił do Napaty, skąd starał się sprawować władzę nad całym Egiptem.  Miejsce pochówku - piramida w el-Kurru. 

Syn Szabaki, ojciec Tenutamona. Prowadził w Azji bardziej stanowczą politykę przeciwko Asyrii niż jego poprzednicy. Stanął nawet na czele wojsk idących z odsieczą Jerozolimie. W 701 p.n.e. koalicja antyasyryjska przegrała bitwę koło Elteke w Palestynie z wojskami Sanheryba. Ezechiasz z Judy poddał się Asyrii płacąc daniny, zapobiegł tym samym zburzeniu Jerozolimy. Wg Starego Testamentu zaraza w obozie asyryjskim uratowała Egipcjan i Hebrajczyków od niechybnej klęski. Zdaniem Herodota przyczyną były myszy, które zniszczyły broń Asyryjczykom. Działalność budowlana Szabataki najbardziej widoczna jest w Tebach (kaplica nad świętym jeziorem w Karnaku, reliefy w Luksorze) a także w Memfis i Kawa
Miejsce pochówku - piramida nr 18 w el-Kurru.  Znaleziono resztki wyposażenia grobowego oraz czaszkę i kości Szabataki.

Lokalny władca Tanis poświadczony na zabytkach lokalnych i steli z Turynu.

Prawdopodobnie syn Szabataki i Kalhat, istnieje hipoteza mówiąca że Tenutamon był synem Szabaki. Objął władzę po śmierci Taharki, po krótkim okresie koregencji. Jak opisuje tzw. Stela Snu, przeprowadził zwycięską kampanię w Delcie przeciw książętom egipskim zależnym od Asyrii. Jednak w wyniku interwencji Asyryjczyków musiał schronić się w Tebach a następnie w Nubii. Teby zostały zdobyte i doszczętnie złupione przez Assurbanipala w 663 r, którego wojska wycofały się z Górnego Egiptu pozostawiając wciąż swoje garnizony w Delcie. I choć faktycznie rządy w Tebach sprawuje Montuemhat i Szapenupet II to jednak formalnie sprawowanie władzy przypisuje się jeszcze Tenutamonowi.
  Miejsce pochówku - piramida w el-Kurru.