XIX dynastia 1293 - 1188
( Teby, Pi-Ramzes )

Kiedy umarł ostatni władca XVIII dynastii, Horemheb, najwidoczniej nie pozostawiając potomka, tron po nim objął wezyr Paramessu jako Ramzes I. Rodzina Paramessu pochodziła z Awaris, stolicy Hyksosów, a rola lokalnego boga Seta, który zachował silne więzy z kanaańskim bogiem Baalem, zdawała się mieć podobne znaczenie w karierze przyszłego Ramzesa, jak rola Horusa z Hutnesut w czasach Horemheba. Królewski ród Ramessydów uważał boga Seta za protoplastę, a fragment obelisku niedawno odkrytego na wybrzeżu nieopodal Aleksandrii, pokazuje Seti I jako sfinksa z głową zwierzęcia setowego składającego ofiary Re-Atumowi. Ramzes I rozpoczyna nową dynastię, jednakże kilka przesłanek wskazywałoby na Horemheba, jako właściwego jej założyciela.
Transkrypcja królewskiej tytulatury będzie poprawnie widziana po pobraniu i zainstalowaniu czcionki glyphtrl.ttf .

Syn dowódcy królewskich łuczników imieniem Suti. Piastował liczne odpowiedzialne funkcje w armii, następnie wezyr i faworyt Horemheba, wyznaczony przez niego na następcę tronu. Będąc wezyrem kazał wybudować sobie grób w Gurob (Oaza Fajum), w którym pochowano żonę (bądź krewną) Ramzesa. Po desygnowaniu go na następcę tronu kazał sobie wybudować grób KV16 w Dolinie Królów. Mumia króla została znaleziona w skrytce DB320 w Deir el-Bahari, po wielu perypetiach znalazła swe miejsce w Muzeum Egipskim w Kairze.. Ramzes I panował rok i 4 miesiące sprawując władzę wspólnie ze swym synem i następcą Seti I.

Syn Ramzesa I i Satre. Po dojściu do władzy musiał przedsięwziąć szereg wypraw wojennych, do Azji i Libii. Walczył z Hetytami, podbił kraj Amurru i miasto Kadesz. W 8 roku panowania przedsięwziął wyprawę zbrojną do kraju Jam w Sudanie. Historia jego zbrojnych czynów uświetnia ściany wielu świątyń egipskich.  Wzniósł wspaniałą świątynię w Abydos i szereg budowli w całym Egipcie, m.in. wielki hypostyl w świątyni w Karnaku, świątynie grobowe w Tebach Zachodnich i Memfis. W Nubii wzniósł świątynia Amona w Napacie i w kilku innych miejscowościach. Wiele zniszczonych w okresie amarneńskim świątyń zostało odrestaurowanych i pokrytych nowymi reliefami i polichromiami. Rozpoczął również budowę stolicy Ramessydów w Delcie. Miejscem pochówku władcy stał się wspaniale dekorowany grób KV17 w Dolinie Królów. Mumia króla została znaleziona w skrytce DB320 w Deir el-Bahari.

Syn Seti I i królowej Tui. Miał 7 prawnych, królewskich małżonek i 200 konkubin. Źródła podają że miał 96 synów i 60 córek. Ramzes II uznawany jest za jednego z najwybitniejszych (jeśli nie najwybitniejszego) faraonów egipskich. Z pewnością jest on najbardziej znanym władcą starożytnego Egiptu i, w pewnym sensie, symbolem tego kraju. Złożyły się na to trzy elementy: niespotykana dotąd działalność budowlana, której ślady znaleźć można w każdym niemal zakątku Egiptu, aktywna polityka wewnętrzna i obecność militarna utrzymująca silną pozycję imperium egipskiego w ówczesnym świecie oraz bardzo długie, bo aż 67 letnie, panowanie. Koronowany na króla został po śmierci ojca w czerwcu 1279 r. p.n.e.  W 4 roku panowania miała miejsce pierwsza wyprawa wojskowa do Syrii w trakcie której odbite zostało księstwo Amurru pod rządami Betnesziny. W roku następnym doszło do najsłynniejszej w dziejach Egiptu bitwy pod Kadesz nad Orontesem. Przebieg bitwy relacjonują przedstawienia na murach świątyń w Abydos, Tebach i Abu Simbel, a także na papirusach i  nosi nazwę poematu Pentewere. Źródła egipskie przedstawiają bitwę jako wielki triumf armii egipskiej i faraona Ramzesa II osobiście, źródła hetyckie - przeciwnie. Fakt przyłączenia w konsekwencji państwa Amurru do strefy wpływów Hetytów każe sądzić iż bliższe prawdy są źródła hetyckie, przedstawiające porażkę (jeśli nie klęskę) wojsk egipskich. Przez następne kilkanaście lat Ramzes podejmował liczne kampanie wojskowe na tereny Syrii-Palestyny ugruntowując tym samym swoją strefę wpływów. Pokój zawarty z państwem Hetytów w 1258 roku gwarantował na piśmie zaniechanie wrogich działań oraz wzajemne wydawanie uciekinierów politycznych. Jest to najstarszy znany w historii układ międzypaństwowy. W 1245 i 1240 trafiają do haremu królewskiego dwie księżniczki hetyckie przypieczętowując pokój z krajem Hatti. Wiemy o wyprawie do kraju Jam w Sudanie w 21 roku panowania Ramzesa oraz do Nubii w 44 roku, dowodzone przez Setau, wicekróla Kusz. Ramzes II umacniał fortyfikacje w Delcie Zachodniej zabezpieczając Egipt przed atakami "ludów morskich" oraz plemion libijskich.  Działalność budowlana władcy przewyższa działalność każdego innego faraona, niemożliwym jest wyliczenie choćby części budowli wzniesionych bądź odrestaurowanych w jego czasach. Nie ma w Egipcie miejscowości w której władca ten nie pozostawiłby śladów swej działalności. Świątynie w Tebach Zachodnich (Ramesseum) i w Abu Sibel są arcydziełami staroegipskiej architektury.  W okolicach Tanis (Pe-Ramesu) wybudował stolicę, wznoszenie której zapoczątkował jeszcze Seti I. Ramzes II podczas 67 letniego panowania obchodził aż 14 razy jubileusz święta Sed.
 Miejscem pochówku władcy  stał się jeden z najpiękniej dekorowanych grobowców w Dolinie Królów, niestety dziś poważnie zniszczony przez wodę i błoto,  grobowiec KV7. Mumia króla pierwotnie przeniesiona do grobu Seti I, została w końcu ukryta w skrytce DB320 w Deir el-Bahari i tam znaleziona w 1881 roku. Na wprost własnego grobu Ramzes kazał wybudować ogromny grobowiec KV5, odkryty w  1995 roku przez K.R.Weeksa, będący zbiorowym grobem dla licznych synów Ramzesa. Miejscem pochówku pierwszej małżonki króla, królowej Nefertari stał się grób QV66 w Dolinie Królowych. 

Trzynasty syn Ramzesa II, jego matką była królowa Isetnofret I. Sprawował władzę jako współrządca przez 12 lat pełniąc wcześniej funkcję generała.. Manethon mówi o 19 latach i 6 miesiącach trwających rządach. Okres ten jest zdecydowanie zawyżony, chyba że uwzględni się w nim czas koregencji z Ramzesem II. Najważniejszym wydarzeniem panowania Merenptaha było odparcie najazdu Libijczyków i Ludów Morskich w 5 roku panowania. Prawdopodobnie poprowadził zwycięską kampanię do Azji, wspomina o tym tzw. "stela Izraela", jedyny zachowany dokument na istnienie tego niewielkiego plemienia w Azji Zachodniej, tyle dumnie co nieprawdziwie opisanego w Biblii. Działalność budowlana Merenptaha koncentrowała się głównie w Tebach Zachodnich i w Memfis by wymienić jedynie świątynię grobową zbudowaną z bloków zburzonej świątyni Amenhotepa III i kompleks pałacowo świątynny na cześć Ptaha i kultu królewskiego.  Z okresu panowania Merenptaha pochodzi wiele dzieł literackich, m.in. "Opowieść o dwóch braciach".   Miejsce pochówku - grób KV8 w Dolinie Królów. Mumia króla została znaleziona w skrytce-grobie Amenhotepa II - KV35.

Nie ma pewności, czy Seti II był synem Merenptaha i królowej Isetnofret czy też, jak chcą E.F.Wente i J.R.Harris, nie był spokrewniony z dynastią. Jeśli uznać że Amenmose był uzurpatorem, to można przyjąć że przez część panowania Seti II w Dolnym Egipcie Amenmose władał Tebaidą. Pewne jest, że Seti II kazał usunąć dekoracje z grobu Amenmose w Dolinie Królów. Seti II ufundował stację na barkę na dziedzińcu przed II pylonem w Karnaku, oraz kaplice triady tebańskiej - Amona Mut i Chonsu. Został pochowany 11 dnia, 3 miesiąca, pory peret (zima) w grobie KV15 w Dolinie Królów. Mumia króla została prawdopodobnie przeniesiona w ostatnim roku rządów Tauseret do jej grobu KV14, a po objęciu rządów przez Sethnachta powróciła do pierwotnego grobu. Ostatecznie znalazła miejsce w skrytce-grobie Amenhotepa II - KV35.

Władca, którego pochodzenie i genealogia są niesłychanie zawikłane. Istnieje pogląd, że wicekról Kusz z czasów Merenptaha o imieniu Messui i Amenmose to ta sama osoba, będąca uzurpatorem nieprawnie sprawującym przez 4 lata rządy w czasach Seti II. Inna teoria mówi, że Amenmose był wezyrem Merenptaha, synem Tachat, córki Ramzesa II. Jeszcze inna, nie wykluczająca jak się zdaje poprzedniej, że był synem Merenptaha i Tachat. Zdaniem A.Dodsona by on synem Seti II i Tachat, bratem Seti-Merenptaha. Byłby też mężem Tia i ojcem Siptaha. Możemy też mówić o prawdopodobnych współrządach Amenemose i Seti II. Jak wynika z powyższego skróconego opisu - okres panowania Amenemose jest jednym z najbardziej niejasnych w dziejach Egiptu. Zdaniem K.Kitchena Amenemose rządził również na północy. Miejsce pochówku - grób KV10 w Dolinie Królów, noszący ślady dewastacji z czasów (i polecenia ?) Seti II, co sugerowałoby jednak nieprawne rządy Amenmose.
 

Syn Seti II i jego syryjskiej nałożnicy Sutiraja lub, jak chce A.Dodson, Amenemose i Tia II. W ciągu swego panowania zmieniał tytulaturę. Należy sądzić że obejmując władzę nie miał więcej niż 14 lat ponieważ umarł w wieku 20 lat jak wykazała analiza jego mumii. W jego imieniu faktyczną władzę regencyjną sprawowała Tauseret, przypuszczalnie jego macocha. Inną ciekawą postacią tego okresu był kanclerz Baj, roszczący sobie prawdopodobnie prawo do władzy. Grób Baja znajduje się w Dolinie Królów - KV13. Baj jest utożsamiany na podstawie papirusu Harrisa z "Syryjczykiem Jarsu" i umarł przypuszczalnie przed Siptahem.  Miejsce pochówku Siptaha - grób KV47 w Dolinie Królów. Mumia króla została znaleziona w skrytce-grobie Amenhotepa II - KV35.
 

Małżonka Seti II, macocha Siptaha. Ponieważ syn Tauseret (lub Tachat) i Seti II,  Seti-Merenptah, będący prawowitym następcą tronu, umarł przedwcześnie, na tronie zasiadł pasierb Tauseret, również nieletni - Siptah, Sama królowa pełniła władzę regencyjną w jego imieniu a po śmierci 20-o letniego władcy,  przejęła faktyczną władzę faraońską. Zaczęła nawet liczyć lata swych rządów łącznie z latami regencji. Dlatego Manethon przypisał jej 7 lat panowania. Przyczyną upadku rządów Tauseret był konflikt o władzę z Sethnachtem. Miejsce pochówku - grób KV14 w Dolinie Królów.